Loslopende honden

Toen Francesca Michielin als zestienjarige in de spotlights van X-Factor trad, was het afwachten of ze de belofte ook zou waarmaken. Nu, elf jaar later, weten we dat zeker. In navolging van haar grote voorbeeld, de onvolprezen Carmen Consoli, heeft Francesca haar album Cani Sciolti – loslopende honden – geheel in eigen hand gehouden. Van compositie tot tekst tot vormgeving, alles verraadt de drive van een artiest die zich niet laat tegenhouden. Inhoudelijk gaat het daarom vaak over keuzes maken en over je aanpassen of jezelf blijven. Francesca’s stem is aantrekkelijk en licht, adolescent haast en de beste nummers zijn die waarop stem en orkestratie in balans zijn zoals in het bijna a capella uitgevoerde Un bosco of het ontroerende D. punto, een autobiografisch
gekleurd liefdeslied waarin ze aangeeft alles te doen om bij haar geliefde te zijn, want:
Zelfs als alles tegen mij is
Als ik open wonden heb
Dan kan jouw licht ­tenminste helemaal naar binnen gaan
Politiek scherp kan ze ook zijn, bijvoorbeeld in Padova può ucciderti più di Milano – Padua kan je meer vermoorden dan
Milaan – een sterke powerballad over de (on-)leefbaarheid van de grote stad versus hypocriet provincialisme. En zo wint Cani Sciolti aan diepte, elke keer dat je ­ernaar luistert.
Francesca Michielin, Cani Sciolti, Sony Music Italia