Ode aan de weemoed

Nostalgie mag dan niet meer zijn wat het geweest is, toch is het heerlijk om je er zo nu en dan helemaal aan over te geven. En wie beter kan je daarbij van dienst zijn dan de Romeinse Noemi (Veronica Scopelliti, 1982). Met haar doorleefde alt is ze bij uitstek geschikt om gevoelens als weemoed en opstandige berusting te vertolken. Waarbij ze op haar nieuwste album ­Nostalgia fijn geholpen wordt door lekkere arrangementen met een onmiskenbare jarentachtig-­synthesizersound. Zoals in het trage maar vreemd dansbare La fine (Het einde). ‘Sommige herinneringen zijn als bossen, ze geven mij lucht, maar jij doet de ramen dicht’, zingt ze daarin. Is dat niet de bitterzoete kern van nostalgie: iets missen wat nooit meer zal terugkeren? Hoogtepunten zijn vervolgens allereerst de covertrack Tutto il resto è noia (Al wat rest is verveling) van Franco Califano uit 1976, waarin tekst, muziek en samenzang met Tony Effe voorbeeldig samen­komen. Maar ook het openingsnummer Se t’innamori muori (Als je verliefd wordt, sterf je) mag er zijn. Een klassieke ballad zoals alleen Italianen dat kunnen, met hartverscheurende uithalen over een allesomvattende liefde die, ondanks alhet goede dat die liefde heeft gebracht, toch moet eindigen.

Noemi, Nostalgia, Sony Music Italia