Verjaarspartijtje

Rosita Steenbeek

“Tanti auguri a te”, klinkt het gezang van overbuurman Mario aan de andere kant van de binnenhof. “Tanti auguri, cara Viviana…” Zijn vrouw en mijn goede vriendin bereikt vandaag de leeftijd van tachtig jaar. Ze blaakt van vitaliteit en was gisteren nog op de televisie om als voorzitster van de Vereniging van Bewoners van het Centrum van Rome te tonen dat dat weergaloze centrum onleefbaar is geworden, dat dit stukje werelderfgoed verandert in Disneyland. Je zag hoe ze zich met moeite een weg baande door de overvolle straten rond het Pantheon die bijna geheel door tafeltjes en stoeltjes worden ingenomen. Viviana heeft regelmatig iemand gevraagd haar op te volgen, maar niemand heeft haar strijdbaarheid.

Haar dochter Simona heeft een verrassingsfeestje georganiseerd bij haar thuis, met de meest vertrouwde vrienden. Om zes uur wandel ik in de richting van de Campo de’ fiori waar ze vlakbij woont. Op het Largo di Torre Argentina rijdt een van die langwerpig open karretjes voorbij vol Japanners terwijl de vrouw achter het stuur in het Engels roept dat Julius Caesar hier werd vermoord. Even later passeert een sliert felgekleurde Vespa’s bestuurd door uitgelaten Amerikanen. Over de stoep suizen fietsen en steps. Bij de bushalte zijn grote potten met enorme palmen neergezet om schaduw te bieden, een mooi gebaar, maar die worden meteen gebruikt als vergaarbak voor waterflessen en pizzadozen.
Op de muur van het palazzo waar Simona woont, hangen de beruchte slotjes met sleutels voor toeristen. Ze zijn verboden maar er wordt niet op gehandhaafd. Ik klim de vele trappen op en kom in het sfeervolle lichte appartement van Simona waar zich al wat vrienden hebben verzameld en waar de heerlijkste hapjes staan uitgestald naast een koeler met flessen prosecco. Simona woont er alweer twaalf jaar. Daarvoor woonde ze naast het Kattenforum op de bovenste verdieping met terras, waar ik samen met mijn moeder een aperitivo genoot, de oude tempels met de katten aan onze voeten. Nadat er was ingebroken in het palazzo deed Simona geen oog meer dicht. Haar vriendin Carla heeft er vervolgens een tijd gebivakkeerd, maar nu is het een B&B. Tegenwoordig woont Carla bij de schildpaddenfontein, ook een toplocatie maar zo rumoerig door de zich almaar uitbreidende terrassen, dat ze dag en nacht oordopjes moet dragen. Ook archeologe Francesca is van de partij, die rondleidingen geeft voor de leden van de vereniging. Regelmatig werkt ze mee aan opgravingen in het centrum, wat vaak tot woede leidt van cafébezitters die zelfs de graafactiviteiten laten stilleggen. Vanuit de open keuken hoor ik Simona en Carla met elkaar praten.
“Wat? Dreig je deze woning te verliezen?”
Ze knikt met een ernstig gezicht. “Het lijkt erop.”
Nee, ze heeft het nog niet tegen haar moeder durven zeggen. Alle aanwezigen reageren fel, allemaal wonen ze hier in de buurt en de meesten zijn hier geboren, zoals de jarige op wie we wachten. Ook in hun palazzi rukken de B&B’s op met lawaai op de trap, gesleur met koffers, rondslingerend afval, een va-et-vient van schoonmakers met nieuw beddengoed. “Ook met je speciale pas vind je geen plek meer voor je auto”, zegt Marco, aan wie Viviana vroeg haar op te volgen.
Viviana is niet te evenaren, daar zijn we het allemaal over eens. Alle burgemeesters bewonderden en vreesden haar. Burgemeester Veltroni zei eens, zo vertelde ze: “Met jou praat ik niet meer.” “Daar slaap ik geen uur minder om”, had ze geantwoord. Niet alleen de burgemeester heeft ze in haar macht. Onlangs sprak ze een intimus van de paus. De volgende dag uitte de heilige vader zijn zorg over het overturismo en zei hij dat zelfs klerikale huisbazen eurotekens in hun ogen krijgen bij de gedachte aan het naderende jubeljaar.
Daar is Viviana, in een kleurige jurk, met haar Mario die ik zo mooi hoorde zingen. Ook wij barsten los in gezang, heffen het glas en wensen haar nog vele lange jaren. •