De stoel

Na maanden is de opknapbeurt van mijn appartementje klaar en kan ik een verdieping afdalen. De antieke leidingen en kabels zijn vervangen, de muren gewit en ik kan, nu de lente is losgebarsten, genieten van mijn terras. Het is wel wat verfomfaaid tijdens mijn afwezigheid. Ik haal planten op de Campo de’ Fiori, koop een nieuw tafelkleed en bestel rieten stoelen, want de oude hebben te veel winterse buien over zich heen gehad. Het duurt twee weken voordat ze zullen worden bezorgd.
De eerste die ik op mijn terras ontvang, is een pater jezuïet uit Amsterdam met wie ik alleen e-mailcontact had gehad. Na een bezoek aan de Gesù, de nabijgelegen jezuïetenkerk, zou hij langskomen met een bevriende dominee. De dominee blijkt een vrouw, wat in Nederland de gewoonste zaak van de wereld is, maar waar je in Rome even van opkijkt. Er brandt licht in de kerk, waardoor de engelen in het glas-in-loodraam ­kleurig aanwezig zijn. Ik open een fles prosecco en bewonder de ­boeken over Rome die de pater jezuïet, die aan het ‘ont­spullen’ is, voor me heeft meegenomen, waaronder een fraaie uitgave van Couperus’ Rome. We raken geanimeerd aan de praat.
Ze vertellen over hun bezoek aan de Chiesa del Gesù en aan het appartement van de stichter van de jezuïetenorde, Ignazio di Loyola. Het was er erg druk, wat hen verraste. Mij ook – de keren dat ik het eenvoudige, 16de-eeuwse appartement bezocht, was er niemand. “Er stond een filmpje op tiktok”, zegt de dominee.
Ik vertel dat ik voor de Gesù een keer een enorme oploop zag. De jezuïet paus Franciscus bleek onverwacht een bezoek te hebben gebracht aan zijn ordebroeders. Toen hij naar buiten kwam,  negeerde hij zoals gewoonlijk het protocol, liep de ­menigte in, tilde kinderen op, waarna hij in een klein autootje terugkeerde naar het Vaticaan.

Gekraak. De priester, een slanke man, zakt door de stoel. Van schrik gooi ik de prosecco over mijn jurk en mijn glas aan stukken. Samen met de dominee help ik de priester in een mum van tijd weer overeind. Het is goed afgelopen, ongetwijfeld mede door de aanwezige engelen. De priester kan erom lachen, de Rome-boeken hebben wat sprankelende spatjes over zich heen gekregen, maar blijken niet aangetast.
De bel. De stem van bijna-buurman en goede vriend Antoine Bodar klinkt door de intercom. Hij is op weg naar een etentje bij mij om de hoek, maar is iets te vroeg. Verbaasd stapt hij over de kapotte stoel en de scherven heen en begroet mijn gasten. De priesters blijken oude bekenden.
Niet lang na dit bijzondere samenzijn ga ik Pasen vieren met de familie in Nederland en een lezing geven in Sneek. ’s Ochtends bereikt me het droeve bericht dat paus Franciscus ons is ontvallen. ’s Avonds mag ik na mijn lezing in de Martinuskerk de klok luiden voor de overleden paus.
Ik ben op tijd terug in Rome om de indrukwekkende uitvaart van de paus mee te maken op het Sint-Pietersplein. Na afloop rep ik me naar huis omdat de rouwstoet daar langskomt, op weg naar de Santa Maria Maggiore, waar de paus begraven wilde worden. Er staan drommen mensen langs de weg. We zullen geduld moeten hebben, want de stoet zal stapvoets de vier kilometer afleggen. Maar eerder dan verwacht, door het uitlopen van de mis, rijdt de pausmobiel voorbij met de eenvoudige kist, op de achtergrond de zuilen en pijnbomen van het Kattenforum. Ik kijk de pausmobiel na die langs de Gesù rijdt en uit het zicht verdwijnt richting Colosseum. Dan keer ik ­terug naar mijn terrasje, ga op een van de nieuwe stoelen zitten en zie op mijn laptop hoe de overleden paus door een ontroerde schare wordt ontvangen bij de Mariabasiliek. Ik ben benieuwd wie er plaats zal nemen op de lege stoel van Petrus. •