Baronnen en prinsen

Ewout Kieckens

Via internet had ik een coupon gekocht, goed voor een bezoek aan de uroloog. De internetarts (à € 39,90) was prima. Hij nam alle tijd, zo’n drie kwartier.
Dat is een luxe. Laatst was ik bij de endocrinoloog, een specialist in hormoonziekten. Ik was tien minuten binnen en daarna uren buiten westen. Het consult kostte me namelijk € 210. Maar daarvoor had ik wel de beste specialist in zijn soort van Rome.
De medische stand in Italië staat op een hoog voetstuk. Het hoofd van de afdeling wordt vaak informeel ‘baron’ genoemd, wegens zijn macht, invloed en omdat hij (of heel soms zij) zoveel mogelijk familie en gelijkgestemden in zijn ‘baronie’ probeert te krijgen.
Uroloog, endocrinoloog… Ik moet misschien even uitleggen dat in Italië niets aan het medisch toeval wordt overgelaten. Je gaat voor een hoestje of een pijntje naar de huisarts, en je komt er met een pakket aan doorverwijsbriefjes vandaan. Via het nationale ‘ziekenfonds’ maak je dan een afspraak met de specialist. Dat is vrij goedkoop, maar je moet geen haast hebben. In Lazio moet je bijvoorbeeld 175 dagen wachten op een coloscopie. Ga je naar een privéarts, dan ben je binnen een week geholpen. Je kunt dan ook je favoriete dokter uitkiezen. Het kost wat, maar daar krijg je er ook wat voor terug.

Die € 210 aan de endocrinoloog was als een kaartje voor een theaterspektakel. De arts hield spreekuur in een prachtig pand met een wachtkamer in de stijl van Versailles, waarop talrijke kamers uitkwamen. Assistenten liepen af en aan en trokken telkens weer een andere deur open. Toen ik eindelijk bij prof. dr. X. naar binnen mocht, kwam ik in een zaal zo groot als waar normaal vredesbesprekingen worden gehouden, inderdaad als van Versailles. Ergens ver weg in de ruimte zat de ‘baron’ in een statige fauteuil iets te schrijven in een – dat moet gezegd worden – elegant maar hoe dan ook dokters eigen onleesbaar handschrift. Na een minuut liet hij de pen rusten en keek me aan. Daarna volgde een monoloog. Ik mocht nog een paar keer knikken.
Mijn couponarts was uit ander hout gesneden. Hij nam niet alleen de tijd, je kreeg bij hem ook nog het gevoel bijna gelijkwaardig te zijn, ik bedoel: als twee leden van dezelfde soort. Tevreden keerde ik naar huis. Dat was twee jaar geleden. Afgelopen maand kwam ik bij Arturo C., zoals de arts heet, terug. Hij was niets veranderd. Nog even joviaal en weer liet hij de tijd stilstaan. Na afloop vroeg ik hem om de rekening. Het was nu tweehonderd euro. Hij was geen low cost arts meer, dat was wel duidelijk. Arturo vroeg of ik een rekening wilde. Die wilde ik zeker, anders zou ik niets van de verzekering terugkrijgen. Vervolgens informeerde hij naar de voorwaarden van de verzekering. Tachtig procent wordt vergoed, meldde ik hem. “Als het toch wordt vergoed, schrijf ik je een rekening uit van vierhonderd euro” Met dat bedrag had ik geen rekening gehouden en aan elektronisch geld deed Arturo niet. Toen ik terugkwam van de flappentap lag de rekening klaar, eigenlijk een handgeschreven nota uit een bonnenboekje. De teller was intussen vooruit gesprongen. Er stond 520 euro op. Ik viel bijna van mijn stoel. “Zo compenseer je die twintig procent eigen risico.”
In dezelfde week begeleidde ik mijn schoonmoeder naar een privékliniek omdat ze last had van ingezakte rugwervels. Het hoofd van de afdeling sprak twee woorden met haar, stelde voor om botcement te injecteren en stuurde haar door naar dr. Greco, zijn collega. Hij zou de operatie doen. Ook Greco koos voor het botcement. Toen ik het hoofd van de afdeling verheugd vertelde dat hij en Greco tot dezelfde conclusie waren gekomen, zei de man: “Dat zou er nog eens bij moeten komen. Niemand op mijn afdeling spreekt mij tegen. Ik ben geen baron. Ik ben een prins!” Hij zei het echt. De ironie was net zo ver te zoeken als goud in de Hollandse klei. De arme dokter Greco. Uit de rekening van de kliniek achteraf bleek ook nog eens dat hij met de operatie twee mille had verdiend, terwijl het secondenconsult van de ‘prins’ goed was voor vierduizend euro.
Wat nou internetcoupons! ✦