0e-au

“Dat is nog eens een mooie scooter!” Voor het rode stoplicht naast me krijg ik bewonderende blikken en woorden van een mede-scooterrijder. Ik knik hem vriendelijk toe. “Hoe lang gaat de batterij mee en wat is zijn topsnelheid?” vraagt de man vervolgens. Het is niet de eerste keer dat ik – oké, mijn scooter – ontzag inboezem. Het gebeurt geregeld. De scooter is elektrisch, en dat is in Rome best bijzonder. Hij spurt bij het stoplicht altijd als eerste weg en rijdt met een maximum-snelheid van zestig kilometer per uur lekker door. Maar de scooter is vooral mooi. Een echte beauty. Strakke lijnen en een stevige body op hoge poten. Veel elektrische scooters zijn zo pietepeuterig en hebben kleine wielen. Ik voel me altijd een kleine jongen als ik op zo’n motorino zit.
“Wat voor merk is het eigenlijk?” gaat de scooterrijder naast me verder. We staan voor zo’n rood stoplicht dat moeite heeft om op groen te springen. Bij deze vraag gaat het altijd mis. “Wow”, zeg ik bijna beschaamd. Zo heet de scooter. Ik vind het zo’n bezopen naam voor een echt-Italiaanse scooter – en er bestaan niet veel in Italië gedesignde en geproduceerde scootermerken. Waarom hebben ze ’m geen Italiaanse naam meegegeven? Weet ik het, noem hem Visconti of Bellavista of Rimini. Het maakt niet uit wat het betekent. Ferrari is ook maar een naam die in Nederland de familie Smit draagt. Maar nee hoor, de jongens uit Manzoni – een plaatsje tussen Como en Milaan – die het model hebben ontwikkeld, dachten vast hip te zijn. Want het woord ‘wow’ is in Italië helemaal in. Op social media is het wauw voor en wauw na. Een groot winkelcentrum bij Fiumicino heet Wow. Een producent van best wel luxe Italiaans buitenmeubilair heeft dezelfde naam gekozen alsook een Italiaans schoenenmerk.

Ik vind het allemaal niet zo uau (zo spreek je het op zijn Italiaans uit: oe-au), meer au. Ik had mijn scooter nog maar een paar maanden toen de rubberen aandrijfriem scheurde. Dat kan gebeuren, dacht ik coulant. Morgen, anders vast volgende week zou ik de tweewieler weer kunnen ophalen. Ik wachtte een week, een maand, een kwartaal. Uiteindelijk duurde het vier maanden voordat de Uau tot leven werd gewekt. Intussen had ik tientallen keren de garage gebeld en uiteindelijk ook mijn advocaat laten schrijven met de waarschuwing naar het gerecht te stappen. Zo’n dreigement is in Italië toch vaak een dode letter. Voordat een zaak wordt afgewikkeld, als die al voorkomt, ben je jaren verder. Maar misschien had die brief nu toch geholpen. Daarin vroeg de advocaat ook € 3,54 per dag voor geleden schade. Een paar dagen later kreeg ik een mail dat de scooter klaarstond en dat ik, als ik hem niet binnen drie dagen zou komen afhalen, een borgsom van € 5 per dag moest betalen. Koekje van eigen deeg. Toch werd het contact met de garage daarna een stuk beter. Ze waren poeslief geworden, en ik ook. Waar een beetje dreigen met dwang- en borgsommen al niet goed voor is. Maanden later trad er een nieuw (elektrisch) probleem op dat van doen had met de batterijen. Het lukte de garage nu om de scooter met nieuwe batterijen razendsnel terug te bezorgen. Daarna ging het duizenden kilometers goed totdat de aandrijfband er weer mee ophield. Na een vlotte ingreep van de garage ging de band voor de derde keer kapot. Dat deed de deur dicht. Met pijn in mijn hart heb ik de witte beauty tweedehands verkocht voor een te lage prijs.
Geregeld sta ik nog voor hetzelfde rode stoplicht. Maar er is niemand die nog ‘Ah!’ of ‘Oh!’ zegt nu ik op een anonieme benzinescooter zit waarvan de rookpluimen de lucht verpesten. En dat doet best wel au. •