Nieuwe perspectieven

Terug in Toscane

Ik ben verliefd geworden op mijn fiets. Verrassend genoeg voor een Nederlander is de vlam pas overgeslagen nadat ik weer in Toscane ging wonen. Mijn relatie met la bici was altijd puur zakelijk geweest. De tweewieler was gewoon de beste manier om van A naar B te gaan, ook na een avondje stappen. Ik had een weinig romantische kijk op fietsen, behalve tijdens de Tour de France.
Tijdens de lockdown heeft mijn relatie met de fiets echter een nieuwe dimensie gekregen. Ik sukkelde met een hardnekkige voetbalblessure. Donatella wees me er fijntjes op dat ik vaker wel dan niet geblesseerd was. Het zou toch heerlijk zijn om af en toe samen een stukje te gaan wielrennen, een sport waar zij al aan verslingerd was geraakt? Ik sputterde nog even tegen, maar ging toch op zoek naar een racefiets.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De Italiaanse regering loofde tijdens de coronacrisis een stevige fietsbonus uit en er ontstond een run op stalen rossen in alle soorten en maten. Niemand nam in coronatijd nog het openbaar vervoer en plots wilde menig Italiaan de fiets weleens proberen. Sommige burgemeesters zorgden zelfs in recordtijd voor extra fiets-paden. Keerzijde van de medaille was dat ik bij alle wieler-zaken nul op het rekest kreeg. Een passende racefiets voor een lange Nederlander was in coronatijd onbegonnen werk. Uiteindelijk vond ik ironisch genoeg de juiste Italiaanse fiets in Den Bosch.
Mijn bici en ik zijn pas een paar maanden samen, maar het voelt als een onvoorwaardelijke liefde. Tijdens de zomer reden Donatella en ik samen menig rondje. Nonno en nonna pasten wel een paar uurtjes op de kinderen. Bergop zwoegen, bergaf zoeven. Halfweg een cappuccino en een croissant met zicht op zee, puur genot. Nu de vakantie voorbij is, probeer ik tijdens het weekend weg te glippen voordat de kinderen wakker worden. Hetzelfde geldt voor Donatella, dus we moeten soms even een muntje opgooien.

Ik rij binnen een paar minuten de stad uit en geniet volop van het glooiende landschap. De zon kruipt langzaam omhoog en creëert een prachtig spel van licht en schaduw. Mijn wieg stond vlakbij de zeven heuvelen in het Rijk van Nijmegen. Toch denk ik bij Nederland vooral aan langgerekte vlakke wegen. Tegen de wind in tussen de weilanden door naar school fietsen. In die tijd klom ik de dijk op voor een ander perspectief op het omringende landschap.
Hier in Toscane geniet ik van de hoogteverschillen en het constant veranderende perspectief. Met zweetdruppels op mijn voorhoofd en pijn in mijn benen klim ik via Fiesole richting Olmo. Het is verbazingwekkend hoe een blik achterom richting Florence telkens een ander plaatje oplevert. Met één constante factor: de koepel van de Duomo is het ijkpunt waar je oog niet omheen kan. Vanuit de heuvels lijkt het alsof de wereld rondom deze Renaissance-parel van Brunelleschi draait. De koepel steekt duidelijk af ten opzichte van de lage gebouwen van het centrum en is altijd onmiddellijk herkenbaar. Voor mijn favoriete zicht op de koepel moet je bovenaan de Via Vecchia Fiesolana zijn, tot 1840 de voornaamste -verbinding tussen Florence en Fiesole. Het steil naar beneden lopende weggetje, geflankeerd door lichtgele huizen met klimplanten, biedt een prachtig kader om il Duomo in al zijn glorie te bewonderen.
Als mijn benen of longen aangeven dat ik voldoende hoogtemeters heb gemaakt is het tijd om weer richting de stad af te dalen. Bergaf rijden tussen de Italiaanse  cipressen zorgt voor de hoognodige verkoeling. In het pittoreske Settignano kun je een speld horen vallen. Het rubber van mijn banden op de klinkers is het enige geluid op dit vroege uur. Een paar minuten later doemen de eerste stoplichten van Florence weer op, terug naar de werkelijkheid.
Mijmerend over onze volgende date zet ik de fiets weg in de schuur. Nu nog een oppas vinden die van vroeg opstaan houdt. Dan gaan Donatella en ik samen de omgeving ontdekken terwijl Toscane nog ligt te slapen. •