Koffieparadijs

Roeland Scholtalbers

In een alledaags appartementencomplex aan de Corso Cadore huist een pareltje van een koffiebranderij. Wie bij Torrefazione Damosso naar binnen gaat, doet een stap terug in de tijd. Links bij de ingang fonkelt een roestvrijstalen espressomachine. Rechts pronken koekjes en chocolade, beschermd door gestreepte zonneschermen. Vanaf schappen in het midden observeren flessen rode wijn het komen en gaan van klanten. De motor van de zaak draait achterin. Op de marmeren vloer staat een apparaat dat in een museum niet zou misstaan. In de grote brander worden zorgvuldig gekozen koffiebonen volgens familietraditie geroosterd. Biricchina heet het ding, deugniet in het Italiaans als je één c wegdenkt. Dit is de cockpit van de broers Enzo en Paolo, zoons van Vitale Damosso die de koffiebranderij in 1948 begon.
Ik fiets maandelijks naar Damosso om mijn cafeïnevoorraad aan te vullen. Elk bezoekje voedt mijn liefde voor échte koffie. Hier geen capsules, maar koffiebonen in glazen bakken. Pen en papier in plaats van een touchscreen. Op de toonbank lonken snoepjes in vrolijke doosjes met een vleugje burlesque. De heerlijke aroma’s brengen mijn haastige zelf tot rust. Aan deze pure sfeer kunnen koffieketens niet tippen.
Enzo tref ik op een stoel naast de brander, terwijl Paolo achter de toonbank in de weer is. De heren hebben altijd tijd voor een koffiepraatje. Ik vertel hoe ik laatst met mijn espressomachine bij de fietsenmaker belandde. Toen ik bij een uitgestelde schoonmaakbeurt de schroef van de filter niet los kreeg, liet de klantenservice mij fijntjes weten dat het merk enkel cafés en restaurants ondersteunt. Mijn fiets stond toevallig bij de fietsenmaker en die man had toch een hele verzameling schroevendraaiers?

Enzo en Paolo moeten lachen wanneer ik daarna de verbazing van de fietsenmaker beschrijf bij het zien van de rode koffiekameraad onder mijn arm. Gelukkig houdt mijn fietsenmaker wel van een uitdaging. Met de nodige moeite wist hij het euvel te verhelpen. Paolo raadt aan om de filter voortaan wat vaker schoon te maken. Bij het koffie- zetten blijft een olieachtige substantie achter die na verloop van tijd aan gaat koeken. Ik neem zijn advies ter harte. Tijdens onze corona-isolatie kwam hij de koffie gewoon thuis bezorgen, ik waardeer de man enorm.
We kletsen verder terwijl Paolo mijn koffie maalt. Zoals gebruikelijk kies ik Damosso Royal, een ronde koffie met een lage zuurgraad. Ook Kaweh, met een wat stevigere punch, gaat altijd mee naar huis. Af en toe neem ik ook een blend van in rumvaten gerijpte bonen. Dat is zalig op een koude winterochtend. Het malen stimuleert de zintuigen. Kletterende bonen, die met een schep uit de bak worden bevrijd, en de ratelende koffiemolen versterken het heerlijke aroma in de lucht.
Dit zaakje is een koffieparadijs. Hier wordt een kostbaar goedje dat de hele wereld over reist met respect behandeld. Net als de kleine koffieboeren waar Enzo en Paolo mee samenwerken. Koffie is een prachtig landbouwproduct en dat ervaar je hier op een paar vierkante meter. Die Amerikaanse acteur met een villa aan het Comomeer mag zijn glimmende capsules houden. Geef mij maar een 250 gram Damosso Royal, per la macchina da espresso per favore! •