‘Dat is Peggy’

Roeland Scholtalbers

Ik weet het, je krijgt er een hoop voor terug. Toch betekent kinderen krijgen vooral inleveren. Aan slaap, privacy en vrije tijd bijvoorbeeld. In de afdeling kunst en cultuur hebben wij sinds 2016 zoveel ingeleverd dat we met concerten en museum-
bezoeken niet in de dubbele cijfers raken.
Met de veertigste verjaardag van Donatella in aantocht kon ik dat niet langer lijdzaam aanzien. Een uurtje in een museum met onze drie- en vijfjarige stuiterballen zou toch moeten lukken?

En dus stapten we met goede moed op de trein naar Venetië. Voornaamste bestemming: de Peggy Guggenheim Collection. Bij het overstappen in Milaan surften de kinderen op onze koffers door het station. Even flink aanzetten en dan languit over de koffer. De eerste botsing met een geschrokken reiziger liet niet lang op zich wachten. In Venetië aangekomen genoten we volop van la Serenissima. Dat wil zeggen, tussen een jengelbui van Gloria en een onderhandeling met Libero door. Het was aangenaam rustig in de smalle straatjes aan de lagune. Het toerisme draait pas op dertig procent, zo hoorden we van enkele bezorgde Venetianen.

Ik had ons Guggenheim-bezoek met militaire precisie gepland. We zouden zondagmiddag om 14.40 uur voet aan wal zetten. Precies op tijd om de bengels klokslag 15 uur bij de wekelijkse kinderworkshop te droppen. Onze tickets had ik al weken geleden geboekt. Drie dagen voor D-day zouden ook de tien plaatsen in de kinderworkshop in de aanbieding gaan. Helaas waren die luttele minuten later al verdwenen. Slag verloren. Maar niet de oorlog, want nogmaals: een uurtje museum met een drie- en vijfjarige moet toch kunnen? Bij een stralende hemel stonden we voor Palazzo Venier dei Leoni aan het Canal Grande.

Het perfect gelegen optrekje van mevrouw Guggenheim is op zich al een bezoekje waard. Een legertje jonge Europese medewerkers ontving ons. Welcome, bienvenue, willkommen… alle deuren zwaaiden open voor deze kunstminnende familie.
Luttele minuten later kwam de campagne echter danig in het gevaar toen Gloria een sculptuur vastgreep. Dat was een eerste teken. Toen ze even later languit lag te schreeuwen voor een werk van Salvador Dalí stonden we definitief op de radar.
Donatella zette Gloria op haar schouders, maar dat mocht niet van een Franse medewerkster. “Ça c’est impossible madame”, klonk het streng. Libero rukte intussen een arm van mijn lijf, omdat hij graag een sprintje wilde trekken van een Magritte naar de Nostalgia del Poeta van De Chirico. Ik kreeg spontaan nostalgie naar het tijdperk vóór de kinderen.
Ik sleepte beide kinderen in een houdgreep mee naar buiten. Terwijl ik buiten op de trap zat uit te puffen, zag ik uit mijn ooghoek een paar jonge Europeanen met een groep kinderen. “Is er misschien nog plaats voor deze twee lieve schatten van mij?” Ik forceerde een ontspannen lach bij mijn wanhopige verzoek. Terwijl Libero net zijn zusje omver rende, kreeg ik een volmondig ja. Bingo! Terwijl Libero en Gloria hand in hand samen met de andere kinderen uit het zicht verdwenen, zocht ik Donatella weer op. “Ik ben ze kwijtgeraakt”, zei ik gekscherend. “Ideaal”, kaatste ze terug. Wat volgde was een harmonieus uur van goddelijke stilte, omringd door Peggy Guggenheims adembenemende privé-collectie. Maar ook de kinderen hadden de tijd van hun leven. We troffen ze bij de ingang met een zelfgemaakt beeldje van klei in hun knuisten. Gloria toverde ook een magneet van een mevrouw met een extravagante zonnebril en drie hondjes tevoorschijn. “Dat is Peggy”, zei ze stralend. •