Is het ora carnevale?

Terug in Toscane

Ik sta samen met Donatella, superman en lieveheersbeestje op Piazza Ognissanti, tussen de gelijknamige kerk en de Arno. “Is het ora carnevale?”, vraagt de Italiaans-Nederlandse superman terwijl hij een paar keer stevig aan mijn mouw trekt. Ik knik bevestigend. “Maar wel iets anders dan je vader gewend is”, voeg ik er binnensmonds mompelend aan toe.

Volgens jaarlijkse traditie maken mijn vrienden 1300 kilometer verderop Breda onveilig, in een lange, door bier aangestuwde polonaise. Via WhatsApp komen eerst onnavolgbare outfits en later dito gespreksflarden binnen. Hier moet je voor een druppel alcohol onder het altaar in de kerk zijn. Op het plein is enkel water te koop en dat is gezien het weer geen overbodige luxe.

Ik heb een donkere zonnebril op, maar moet desondanks regelmatig mijn ogen dichtknijpen. Het zonlicht lijkt vandaag recht op dit plein gericht. Onze bezorgdheid dat Spiderman en lieveheersbeestje het koud zouden krijgen, was totaal overbodig. Ik heb spijt dat ik zelf wel een jas aan heb, vooral als ik een paar vrolijke carnavalisten met korte mouwen zie. Het is februari, maar meteorologisch lijkt dit meer op het carnaval van Rio dan dat van Breda.

Toegegeven, ik heb weinig ervaring met Italiaans carnaval. Toen ik in Siena woonde liet ik het meestal langs me heengaan. Afgezien van een paar heerlijke cenci uiteraard. Die gefrituurde carnavalslekkernijen met poedersuiker verorberde ik altijd met plezier. Toch zie ik meteen dat het er hier anders aan toe gaat dan in Nederland of België.

In de ene hoek van het plein staat een klein podium, waarop enkele Aziatische dames in prachtige kledingdracht een dans met paraplu opvoeren. Diametraal er tegenover staan luchtkussens, waar kinderen zich volop kunnen uitleven. In de andere hoeken verkoopt men suikerspinnen en confetti. Ik krijg de klanken van de kleine luidspreker op het podium nog net mee, maar verder is het opvallend rustig.

Een Anthony Fokker-achtige steltenloper zweeft over het plein in zijn kartonnen vliegtuigje. Onderweg groet hij twee dames in Venetiaans kostuum. Om het dromerige plaatje te vervolledigen, komt er een tiental muzikanten ten tonele. Begeleid door accordeon, gitaar, ukelele en viool zingen ze stornelli fiorentini, oftewel lichtpikante, satirische volksversjes op muziek.

Bij het verlaten van het plein komen we een gezin tegen dat net als Libero volledig in het rood gehuld is, ieder met een grote S op de borst. “Woah! Papa, mama en meisje Superman. Waarom ben jij geen Superman, papa?” Ik kan maar beter op tijd op zoek gaan naar een passende outfit voor carnaval 2021.