Bijbelse dieren

Rosita Steenbeek

Nog nooit was ik in de dierentuin van Rome maar vandaag komt het er dan eindelijk van. In de vroege ochtend loop ik door de lege straten, over de uitgestorven Piazza del Popolo en klim de Pincio op waar ik even blijf uitkijken over de stad onder de blauwe lucht. Dan wandel ik verder door de Villa Borghese. Af en toe kom ik een wandelaar tegen of een jogger, soms klinkt het blaffen van een hond, de roep van een mens of een vogel tot ik een minder vertrouwd geluid hoor: het schreeuwen van apen.
Vanaf de zuilen aan weerskanten van de toegangspoort kijken gebeeldhouwde leeuwen naar beneden. Deze dierentuin werd in 1908 aangelegd naar een ontwerp van de Duitser Carl Hagenbeck, die de dieren niet achter tralies wilde zetten maar grote leefruimtes gaf. De dierentuin was mooier dan die van Berlijn en Parijs. De dieren moesten zoveel mogelijk omringd zijn door bomen en planten uit hun oorspronkelijke omgeving met de vertrouwde geuren.

Hoge palmen rijzen op, weelder1ige varens hangen over de paden. Eerst wil ik naar de leeuwen. Eind april brachten de media het heuglijke nieuws dat hier twee Aziatische leeuwinnetjes geboren waren. In plaats van vijfhonderd exemplaren telde de wereld er nu 502! Via de televisie volgden we hoe burgemeester Virginia Raggi op kraamvisite ging in de wegens de lockdown gesloten dierentuin en zagen we de eerste stapjes van de welpjes, voor wie de inwoners van Rome de namen Aasha en Naisha kozen.
Het park is labyrintisch en heuvelachtig wat het nog avontuurlijker maakt. Ik bestudeer mijn plattegrond en dan hoor ik de krachtige en tegelijk ingehouden brul van koning leeuw. Kort daarna staan we oog in oog. Ter hoogte van het pad is een enorme ruit waarachter het leeuwendomein ligt, met grote rotsen en bomen. De leeuw loopt mijn kant op, een brok vlees in zijn bek, strekt zich uit om zich te wijden aan zijn ontbijt. Even later komt de leeuwin tevoorschijn op een hooggelegen rotspartij, ook zij met een homp vlees en gevolgd door de kleintjes.
Intussen is er een Italiaans gezin naast me komen staan.
“Kijk daar is la mamma”, lispelt de moeder tegen haar twee kleuters. “Ze deelt het hapje met haar kindjes. Papà bemoeit zich er niet mee.”
Naast de ruit hangt een bord met daarop: ‘Dieren uit de Bijbel’ en het citaat uit Genesis: ‘Sterk als een jonge leeuw ben jij, Juda.’
“Zou de paus ze al hebben gezien?” vraagt de vrouw zich af.
“De paus?” reageer ik verrast.
“De vorige paus, Benedictus. Tijdens een audiëntie voor circusmensen had een van hen een jonge leeuw meegenomen. De secretaris van de paus deinsde achteruit maar Benedictus aaide het leeuwtje zonder aarzeling en had hem het liefst in huis genomen.”
Ik wist wél dat de emeritus paus zo’n groot poezenliefhebber is dat er een kinderboek aan is gewijd, ‘Joseph e Chico’.
Ook bij andere dieren staat het Bijbelcitaat waarin ze worden genoemd, maar bij de wolven, die eveneens in de Bijbel voorkomen, is geen citaat te zien uit de Heilige Schrift. Daar wordt het verhaal van Romulus en Remus verteld, die werden grootgebracht door de wolvin. Ik kijk naar de mythische dieren die rondscharrelen in een geheimzinnig stuk woud waar de zon vlekken maakt op de grond en denk even de stichter van Rome te zien.
“Buongiorno.”
Er wandelt een man langs in een groen pak. Ik vraag of hij hier werkt.
Ja, al 25 jaar. Hij is bioloog en verantwoordelijk voor de vogels en de reptielen maar hij neemt ook wel eens een kijkje bij de olifanten.
“Geweldige dieren, speels, gevoelig en met een spreekwoordelijk geheugen.”
Hij vraagt waar ik me mee bezig houd.
“Ik schrijf over de dochter van keizer Augustus.”
“Daar was ik kind aan huis.”
Zijn schoonouders restaureerden de fresco’s in het paleis van Augustus. Hij kon er naar binnen wanneer hij maar wilde, ook in de Domus Aurea.
“Dus je loopt net zo makkelijk het huis van de olifanten binnen als dat van Nero en Augustus.”
“Sì”, zegt hij en vervolgt zijn pad. •