Warme kou

Rosita Steenbeek

Vandaag wordt er een nieuwe parasol gebracht want de ­lentezon is fel. Enige tijd geleden meende ik in de vroege ochtend gestommel te horen op mijn terrasje. Voorzichtig deed ik de deur open en tot mijn verbazing was mijn hele terras wit. Het pak sneeuw was zó dik dat mijn parasol eronder was bezweken en er nu met gebroken spijlen als een witte kerstboom bijstond. Die dag had ik de was willen doen in het washok op het dak om deze vervolgens op te hangen op het grote dakterras met uitzicht over de stad. Zonder was, maar puur uit nieuwsgierigheid ging ik toch naar boven waar ik een wereld betrad zo wit als de was nooit zou kunnen worden. Voorzichtig zette ik mijn voeten op de ongerepte vlakte. De olijfboom was niet meer als zodanig te herkennen en ook andere boompjes en planten waren veranderd in abstracte beeldhouwwerken. Ik bleef een tijd uitkijken over de witte daken en koepels. Niet ver weg was ook de witte koepel van het Pantheon te zien waar de sneeuw door het gat naar binnen was gedwarreld zoals met Pinksteren de rozenblaadjes. Het was opvallend stil.

“Ciao Rosita.” Mijn buurvrouw verscheen met fototoestel op het terras. Samen maakten we plaatjes van dit uitzonderlijke Rome, zij voor de website van de Vereniging van bewoners van het centrum van Rome waarvan ze voorzitter is.
“Kijk uit wanneer je de straat opgaat”, waarschuwde ze. “Er is geen zout om te strooien.” Mijn buurvrouw vertelde dat de burgemeester van Rome in Mexico was voor een conferentie over het klimaat maar dat ze ijlings terugkwam. “Vergeet het zout niet”, klonk een plagerig advies aan haar op Twitter. Alle scholen waren dicht en de meeste mensen gingen niet naar hun werk, want met die zeven heuvels zou je rare uitglijers kunnen maken. Ook ik vergat mijn werk en ging op avontuur. Langzaam reed een enkele met sneeuw bedekte auto over de witte wegen, de vier tempels uit de 3de en 4de eeuw voor Christus op ‘het katten­forum’ waren maagdelijk blank terwijl de katten binnen in de opvang warmpjes bij de kachel zaten. Sneeuwballen vlogen over de antieke muren. Heel Rome voerde een feestelijk sneeuwballengevecht, zelfs de priesters op het Sint-Pietersplein. Op de Via dei Fori ­Imperiali waren naast de beelden van de keizers de fraaiste sneeuwpoppen verrezen. De allermooiste was geïnspireerd op de schilderijen van Giuseppe Arcimboldo, met horizontaal geplaatste venkelknollen en olijven in het midden als ogen, een peer als neus, wortels als wenkbrauwen en een schijf pompoen als lachende mond. Overal klonk gejoel en geschater.
Op het Circus Maximus waar ooit de paarden met hun wagens voortstormden, suisden nu sleeën de schuine heuvels af, waagden sommigen zich op ski’s en roetsjten anderen op hun achterwerk omlaag van de helling waaronder de tribune lag. De ogen van de mensen straalden, de wangen tintelden.
Toen ik weer naar huis wandelde, kwam ik niet alleen een stoet mensen tegen met nordic walking stokken maar liep ik ook het paar tegen het lijf dat al jaren bij mij om de hoek woont naast de kerk van Sant’Andrea della Valle – onder de blote hemel. Ze hadden dikke mutsen op en tassen in beide handen. Nee, ze sliepen niet in de noodopvang want daar was veel te veel kabaal. Ze hadden overnacht in de bus. ’s Nachts waren ze ingestapt om de volgende ochtend na vele rondjes door de stad weer uit te stappen. De chauffeur zei er niets van, het was er lekker warm en je kwam aardige mensen tegen.
We spraken over de euforie die in de stad was losgebarsten. Zij kwamen oorspronkelijk uit Noord-Italië waar veel meer werd geklaagd over kou en sneeuw. “In het noorden is de kou een koude kou”, legden ze uit. “Hier in Rome is iedereen blij, in Rome is het een warme kou.”
Ze hebben hun plekje weer ingenomen naast de kerkdeur. We koesteren de herinneringen aan de feestelijke witte stad, maar zijn blij dat Rome weer gloeit in de lentezon. ✦