Straatschrijver

Op de brede stoep voor het Teatro Argentina, het theater van Rome, zit een man in lotushouding achter een schrijfmachine. Hij is geconcentreerd aan het tikken, terwijl de mensen langs hem lopen. Sommigen negeren hem, anderen werpen een blik of houden even de pas in.
Ik heb hem al een paar keer zien zitten, altijd in de middag. Een slanke man van een jaar of veertig, kort haar, een korte baard, verzorgd gekleed. Nu houd ik ook de pas in en zie dat hij schrijft op een oranjerode Olivetti die op een koffertje staat. Hij is geconcentreerd aan het werk en ik wil hem niet storen dus zeg niks. Na enige tijd kijkt hij op. Ik vertel dat we collega’s zijn maar dat zijn werkruimte spectaculairder is. Hij heeft uitzicht op de resten van vier tempels uit de tijd van de Romeinse Republiek en hij zit ongeveer op de plek waar Julius Caesar is vermoord.

‘Scrittore per strada’ staat voor de duidelijkheid op een langwerpig bord dat tegen de koffer leunt. Hij zit op een lichtgroene mat. Op kleinere matjes liggen aan weerskanten stapeltjes boeken. Een bescheiden lila boekje heeft als titel Ventuno vicende vagamente vergognose, Eenentwintig vaag beschamende gebeurtenissen. Eronder staat de naam van de auteur, ‘Walter Lazzarin’. Niet alleen zijn naam, ook zijn accent verraadt dat hij uit het noorden komt. Hij is geboren in Padua vertelt hij.
“Doet u dit al lang?” vraag ik.
“Sinds 2015.” Hij gaf geschiedenis en filosofie op scholen in Veneto, is afgestudeerd in geschiedenis en economie en publiceerde enkele boeken.
“Ik besloot mijn droom werkelijkheid te laten worden en werd straatschrijver, niet alleen om al rondtrekkend over de Italiaanse wegen mijn boeken aan de man te brengen en om naam te maken als auteur, maar ook om mensen dichter bij de literatuur te brengen.”
“Oefent u dit beroep alleen in Rome uit?”
“Nee, ik ben heel Italië doorgereisd. Maar u weet alle wegen leiden uiteindelijk naar deze stad.” Hij heeft ook in andere buurten van Rome gezeten. “Dit is een goede plek. Er valt veel te zien. Op deze stoep zijn drie officiële plaatsen voor straatkunstenaars en hier bevind je je precies tussen twee boekwinkels, Feltrinelli en de onlangs geopende Libreria Spazio Sette. Daardoor komen hier relatief veel mensen voorbij die geïnteresseerd zijn in boeken. In armere wijken vinden ze me zielig, denken ze dat ik een armoedzaaier ben en geven ze me soms een muntje.” Er staat een blauw spaarvarken naast zijn tikmachine.
“Schrijft u altijd hierop?” vraag ik, wijzend op de fraaie vintage Olivetti.
“Op straat wel. Het is een decoratief voorwerp, en het hoort bij een schrijver. Een computer gebruikt iedereen. Bovendien maakt het een fijn geluid.” Het theatrale aspect is ook belangrijk. Thuis gebruikt hij wel een computer.
Intussen zijn er andere mensen blijven staan. Ook een echtpaar met twee dochtertjes van een jaar of vijf, zes. De meisjes zijn benieuwd wat hij schrijft.
“Weten jullie wat een tautogram is?”
Ze schudden hun hoofd en gaan voor hem op de grond zitten, de ogen vol verwachting op hem gericht. Walter begint te declameren, een komisch verhaaltje waarvan elk woord met dezelfde letter begint. Hij is niet alleen een talentvol schrijver maar ook een begaafd acteur. De meisjes lachen, ook de andere omstanders raken geboeid, stellen vragen. Walter vertelt en draagt nog een tautogram voor waarna iedereen applaudisseert. Ik pak het lila boekje op, blader erin. Allemaal tautogrammen, het hele alfabet passeert de revue. Behalve met de x kon de schrijver ook niks met de h, legt hij uit. Het enige werkwoord in het Italiaans dat met een h begint is handicappare.
Nadat ik het boekje heb afgerekend schrijft hij er een opdracht in. Elk woord en elke naam begint met een R, natuurlijk ook die van de stad. (illustratie Edith Buenen)•